Lichaamsbeweging en diabetes: bewegen, ongeacht hoe

Prof. Francesca Amati

Goedendag, ik ben Francesca Amati, arts (MD, PhD) en ik geef les over fysiologie aan de Universiteit van Lausanne, Zwitserland. Ik ben diabetologe en inspanningsfysiologe. Op de sessie van de EADS zijn vooral vragen gesteld over de verschillende vormen en de frequentie van lichaamsbeweging.¹

Ook is de vraag gesteld: "Wat gebeurt er bij een combinatie van aerobe bewegingen van de bovenste lichaamshelft en van de onderste lichaamshelft?".² Er is weliswaar nog niet voldoende follow-up wat dat betreft, maar zeer intensieve intervaltraining, bijvoorbeeld 1 minuut roeien en dan 4 minuten pauze en dat 4 keer na elkaar of 1 minuut op een hometrainer volgens datzelfde schema verbeteren de gevoeligheid voor insuline en de insulineproductie. Verschilt dat van de gewone lichaamsbewegingen, meer bepaald constante uithoudingstraining zoals snel stappen? Dat is nog niet heel duidelijk. Dat hangt af van de voorkeur van de patiënten. De belangrijkste boodschap is volgens mij: zowel zeer intensieve intervaltraining als constante uithoudingstraining is goed. De beste oefeningen zijn waarschijnlijk oefeningen die minder tijd in beslag nemen of die iemand die eigenlijk geen lichaamsbeweging wil nemen, toch de mogelijkheid bieden dat toch te doen. En het is vooral belangrijk dat de patiënt er plezier in vindt. Ik zeg mijn patiënten dan ook: "Je moet sporten en je moet daarbij wel goed nadenken, vooral als je insuline krijgt. Maar het is dus niet zo dat je niet mag sporten omdat je insuline krijgt. Je doet de sport of de lichamelijke activiteit die je graag doet, je moet bewegen en je moet een vorm van lichaamsbeweging zoeken die je graag doet."