Stille atriumfibrillatie: de diagnose stellen is een uitdaging, behandelen is een optie
Atriumfibrillatie veroorzaakt vaak geen symptomen. Maar volgens prof. John Camm (Londen) verhogen asymptomatische episoden van atriumfibrillatie even goed het risico op cerebrovasculair accident. Daarom moet alles in het werk worden gesteld om stille atriumfibrillatie op te sporen en te behandelen. Hoe kunnen we de diagnose stellen? Moet je alle patiënten behandelen met een direct werkend oraal anticoagulans? Antwoorden op die vragen met prof. J. Camm (VK), prof. J. Healey (Canada) en dr. E. Svennberg (Zweden) tijdens een satellietsymposium, dat de firma’s BMS en Pfizer hebben gehouden tijdens het congres van de European Heart Rhythm Association, dat van 16 tot 18 april 2023 heeft plaatsgevonden in Barcelona.
Het is belangrijk atriumfibrillatie te diagnosticeren gezien het risico op CVA. Atriumfibrillatie is echter een ziekte, die progressief opkomt met episoden van subklinische atriumfibrillatie (SCAF, Sub-Clinical Atrial Fibrillation), die moeilijker te detecteren zijn. Volgens dr. E. Svennberg (Stockholm) is het diagnostische beleid de laatste jaren verbeterd. Voor detectie van SCAF beschikken we nu over een ecg met één of meer afleidingen met of zonder elektrode/huidpleister, pacemakers/ICD en geconnecteerde horloges. De beslisbomen zijn alsmaar effectiever geworden. Bij detectie van een geïsoleerde episode wordt de frequentie van metingen automatisch verhoogd om de diagnose te bevestigen. De ‘ziektelast' wordt gedefinieerd als het percentage van de tijd dat de patiënt in atriumfibrillatie is tijdens de monitoringperiode. Afhankelijk daarvan kunnen de opsporing en de behandeling van de patiënt al dan niet worden opgedreven.
Wilt u de rest van dit artikel lezen?
Registreer gratis om toegang te krijgen tot de volledige inhoud van MediQuality op al uw schermen