Weg uit de helse spiraal! (opinie)

We zijn nu echter 6 maanden verder. We kennen de ziekte almaar beter of toch ten minste wat de verspreiding, de "doelgroep" en de behandeling betreft. Er zijn veel minder patiënten die op de afdeling intensieve zorgen belanden, en er zijn er veel meer die er levend vanaf komen.

Momenteel kunnen de ziekenhuizen zonder probleem volgen.

De sterfte aan Covid-19 in België is momenteel zeer laag.

Bejaarden en zieke mensen blijven sterven. En dat is normaal.

Maar bejaarden die in een woon-zorgcentrum verblijven, sterven niet meer zoals voorheen. Ze hebben niet meer het recht omringd te worden door de mensen die hun dierbaar zijn. Ze sterven van eenzaamheid. We hebben niet meer het recht waardig afscheid te nemen. Eén van de tekenen waaruit blijkt dat mensen "superieur" zijn ten opzichte van dieren, zijn nochtans de begrafenisrituelen …

Bejaarden, vooral bejaarden die in een woon-zorgcentrum verblijven, hebben niet meer het recht zelf te beslissen over hoe ze willen leven. Ze krijgen vrijheidsberovende beslissingen opgelegd opdat ze langer zouden kunnen leven. Er wordt meer belang gehecht aan de lengte van het leven dan aan de kwaliteit ervan. En dat gebeurt zonder hun advies te vragen, alsof het kinderen zijn.

Leerkrachten moeten nog altijd een masker dragen, wat nochtans niet bevorderlijk is voor de communicatie. Ook zijn adolescenten nog altijd verplicht een masker te dragen, wat niet bevorderlijk is voor de kwaliteit van het leren. Dat brengt ze er soms zelfs toe de sociale contacten, die ze nochtans broodnodig hebben, te mijden.

We krijgen nu allemaal te horen dat we voorzichtig moeten zijn met andere mensen.

Bijeenkomsten en feesten, nochtans essentieel in een samenleving, zijn nog altijd verboden.

Terwijl andere problemen, die soms veel schadelijker zijn dan het coronavirus, worden vergeten: luchtvervuiling, klimaatopwarming, hongersnood, allerhande conflicten, totalitaire regimes in een almaar groter aantal landen, ook landen die dicht bij ons liggen (en sommigen zullen zeggen: ook bij ons).

De media vergeten nu hun belangrijkste functie, die van de vierde macht. Ze herhalen hetzelfde liedje uitentreuren. Het is om te huilen. Er is geen enkele kritische geest meer. En als er dan al eens iemand wat kritiek spuit, wordt er even over gesproken op het middagjournaal en daarmee is de kous af.

Ik ben gedegouteerd als ik zie dat de maatschappij haar kritische geest is verloren, als ik zie dat de latente angst die constant wordt aangewakkerd, gezinsconflicten veroorzaakt, als ik zie dat het werk dat ik graag doe, gereduceerd wordt tot wissers en certificaten, als ik het complete gebrek aan politieke moed zie bij de elite. Ik ben gedegouteerd als ik zie hoeveel geld men bereid is uit te geven voor een epidemie, een weliswaar ernstige epidemie, die echter veel minder ernstig is dan hongersnood bijvoorbeeld of de klimaatopwarming, en daar wordt niets voor gedaan.

Ik ontken het gevaar van de epidemie helemaal niet, ik geloof absoluut niet in complottheorieën en ik ben ook niet tegen het dragen van een mondkapje. Mondkapjes zijn zeker nuttig om verspreiding van het virus tegen te gaan. Maar mondkapjes hebben ook nadelen, met name op het vlak van communicatie.

Wat er nu gebeurt, is niet meer of minder dan een helse spiraal waar we niet uit geraken. Wat is het doel van al die maatregelen? "Om het vol te houden tot er een vaccin is", horen we zeggen. Volgens de media zou er tegen de lente een vaccin zijn. Maar dan weten we nog niet of het doeltreffend zal zijn, of het bijwerkingen veroorzaakt, hoeveel doses moeten worden toegediend, welk percentage van de bevolking moet worden ingeënt om groepsimmuniteit te verkrijgen, hoeveel het zal kosten en hoelang het zal duren om een voldoende aantal mensen te vaccineren. Heel wat onbekenden voor een oplossing die als dé oplossing wordt gepresenteerd.

En morgen komt een nieuwe golf op ons af. Dat lijkt zeker. Wat gaan we dan doen? Opnieuw de woonzorgcentra sluiten? Opnieuw de scholen sluiten? Opnieuw de grenzen sluiten?

Voor woonzorgcentra is er niets voorzien. Men zal dus opnieuw bezoek beperken en de bewoners verbieden naar buiten te gaan. En geen langetermijnvisie. Je zou kunnen zeggen: "Oude mensen hebben de oorlog gekend. Die begrijpen dat wel. Dat is normaal. Het is zeker beter zo. En veerkracht is dan belangrijk. Of ze hebben geen cognitieve vermogens meer om zich te verdedigen. En dat is nog beter. En bovendien is er geen vakbond van ouderen, dus geen druk op de Nationale Veiligheidsraad."

Ik heb de waarheid niet in pacht, maar ik heb het gevoel dat de situatie momenteel niet catastrofaal is. Er zullen zeker mensen sterven. Toegegeven, als het om mijn familie zou gaan, zou ik dat allicht niet zeggen. Zelf loop ik geen risico, dus ik weet niet waarover ik spreek. Het is net de taak van de maatschappij om voldoende perspectief te nemen van individuele gevallen en te aanvaarden dat er nevenschade zal zijn. Kanker maakt dodelijke slachtoffers. Waarom wordt roken dan niet verboden? Alcohol doodt. Waarom wordt alcohol dan niet verboden? Het verkeer doodt. Waarom wordt de snelheid niet nog meer beperkt? Leven doodt. Waarom wordt het geboortecijfer dan niet verlaagd?

Er wordt veel geld uitgegeven voor de aanpak van de coronacrisis. Ik zou voorstellen evenveel geld uit te trekken om klimaatopwarming tegen te gaan. De klimaatopwarming is nochtans veel gevaarlijker dan het nieuwe coronavirus. En laten we niet vergeten gelukkig te zijn, want dat is toch het belangrijkste doel van ons leven, niet?

Over de auteur

Serge Löwenthal werkt al twintig jaar als huisarts in een rurale zone, hij bestuurt verschillende VZW's en is voorzitter van een centrum voor gezinsplanning.

MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.

MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.