Massavaccinatie: een huzarenstukje zonder weerga

De vaccinatiegraad bij de rusthuisbewoners blijkt trouwens zeer hoog te liggen. Hier en daar is er wel een bewoner die vaccinatie weigert, wat ieders volste recht is. Maar het merendeel beslist toch de spuit te laten zetten. De inenting is dan ook een keuze, geen verplichting.

De bereidwilligheid om zich in te enten lijkt ook bij de algemene bevolking toe te nemen. Het ziet ernaar uit dat als meer mensen zich laten vaccineren, dit een positieve boost geeft bij mensen die aanvankelijk nog sceptisch waren.

Of we de fameuze 70% dekking zullen halen, valt natuurlijk nog af te wachten. Maar als we zien hoe enthousiast de oudere bevolking is, dan zou het me toch verbazen mochten de jongeren achterblijven.

Dit positief vaccinatieverhaal wordt nu echter doorkruist door minder goed nieuws. Er is een Britse variant van COVID-19 aanwezig op ons grondgebied. Deze wordt nu in verschillende labs geanalyseerd. Aanvankelijk werd nog geopperd dat deze enkel via reizigers zou binnengebracht zijn. Dit blijkt niet te kloppen. Ook mensen die niet gereisd hadden, die zich zeer goed hebben beschermd, blijken ermee besmet. Bovendien is de besmettelijkheidsgraad van deze mutant groter dan deze van maart april 2020. Reden te meer voor onze overheid om zich zorgen te maken.

Hier en daar wordt geopperd om nu reeds over te schakelen naar strengere maatregelen.

Begin deze week werden de huidige maatregelen nog stilzwijgend verlengd tot 1 maart, wat heel wat kritiek uitlokte. Het zou wel eens kunnen dat deze beslissing zal ingehaald worden door de realiteit. Experts en beleidsmakers houden er terdege rekening mee dat opnieuw sluiten van niet-essentiële voorzieningen een reële optie wordt.

Of de bevolking dit opnieuw zonder al te veel morren zal slikken, is nog maar de vraag.

Minister Vandenbroucke had recentelijk de vaccinatie nog geduid als een geschenk dat we met beide handen moeten grijpen, willen we onze zo fel gekoesterde vrijheid herwinnen. Het zou wel eens kunnen dat hij die woorden tijdelijk in de koelkast zal moeten stoppen.

Het blijft dus dansen op een slappe koord. Enerzijds moet de vaccinatie ervoor zorgen dat de druk op de ziekenhuizen binnen de perken blijft, anderzijds moeten we erover waken dat de Britse variant niet te wild om zich heen slaat, en die druk weer opvoert.

Ook de logistieke uitrol van de campagne bleek voer voor discussie. Veel burgemeesters waren pro om een eigen centrum in de gemeente te hebben. Dit bleek algauw een onmogelijke zaak te worden, vooral omdat dit logistiek ondoenbaar bleek. Vandaar dat er geopteerd werd om per eerstelijnszone 2 centra aan te duiden. In Vlaanderen zou dat neerkomen op zo'n 120 centra. Ter vergelijking, Nederland heeft meer inwoners en doet het met ongeveer de helft minder vaccinatiepunten.

Het zal er vooral op aankomen dat iedereen bereikt wordt. Ook en vooral de minder mobiele mensen die vaak alleenstaand zijn, of geen wagen hebben, of het niet zien zitten 15 tot 20 km te rijden. Als ik op huisbezoek ben, hoor ik toch veel de roep om het vaccin door de eigen huisarts te laten zetten. Hij is per slot van rekening toch de eerste vertrouwenspersoon. Voornamelijk ouderen hebben argwaan,  ingegeven door het feit dat een wildvreemde waarschijnlijk het vaccin zal geven. Een persoon die men niet kent, die de medische achtergrond niet kent, in wie men dus geen vertrouwen heeft.

Ik heb er altijd voor gepleit de vaccinoperatie in handen te houden van de eerstelijn. Als men had gewild, dan was dit perfect mogelijk geweest, zowel logistiek als praktisch.

Er is echter gekozen voor een andere strategie. De praktijk zal uitwijzen of de 120 centra in Vlaanderen er zullen in slagen hun doel waar te maken.

Dr.  Wouter Van den Abeele

Huisarts

MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.