Groepsverkrachting 14-jarig meisje: hoelang wordt de psychiatrische zorg nog stiefmoederlijk behandeld?

Het is al lang geen geheim meer dat de psychiatrische zorg in het algemeen stiefmoederlijk behandeld wordt in dit land.

Als we kijken naar de budgetten die naar behandeling van somatische aandoeningen gaan, en dit dan vergelijken met de gelden die ter beschikking worden gesteld voor psychiatrische en psychologische zorg, dan kunnen we alleen maar vaststellen dat in de ogen van de overheid het ene duidelijk meer prioriteit krijgt dat het andere.

De redenen hiervoor zijn in mijn ogen allerminst duidelijk. Al sinds ik beroepshalve actief ben, en dit wordt onderhand zo'n 20 jaar, heb ik niks anders gehoord over wachtlijsten in de psychiatrische zorg, ontoereikende budgetten, mensen die door ziekenhuizen terug huiswaarts worden gestuurd, enz.…

Nog maar vrij recent is er gedeeltelijke terugbetaling gekomen voor psychologische ondersteuning. Iets wat al veel langer had moeten ingevoerd worden.

Het gegeven dat dit nog maar vrij recent in voege is getreden, duidt erop dat dit blijkbaar voor de overheid geen prioriteit heeft gehad tot nog toe. Nochtans zien we al enkele decennia een gestage toename van ziektes die zich in de niet somatische sfeer bevinden. Je zou dan van een overheid verwachten dat ze daarop anticipeert, en haar beleidsdoelen daarop afstemt. Zoals het zo vaak gaat in dit landje, moeten er eerst enkele ongelukken gebeuren, of drama's die de publieke opinie beroeren, vooraleer de overheid in actie schiet.

Ook nu worden we, met het bericht van dit 14-jarig meisje indachtig, geconfronteerd met het zoveelste slachtoffer van een ontoereikende en ondoelmatige hulpverlening. Natuurlijk kun je niet alles voorkomen, ook dit vreselijke nieuws niet, maar toch… Het meisje zou enkele dagen voor haar wanhoopsdaad nog hulp gezocht hebben in een kliniek. Daar werd ze wandelen gestuurd, wegens geen prioriteit…

Hoeft het dan te verbazen dat kandidaten die verder willen gaan in dit specialisme, zijnde de psychiatrie, er de brui aan geven? Onvoldoende middelen, onvoldoende bedden, stiefmoederlijke behandeling door de overheid, geen of weinig omkadering, geen of weinig gestroomlijnde trapsgewijze zorg waarbij de huisarts de eerste opvang doet, vooraleer de tweede lijn in te schakelen. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Zeker, de corona crisis heeft er diep ingehakt. Heel wat sluimerende, vaak onderhuidse problemen kwamen aan de oppervlakte. De reeds overbevraagde psychologische hulpverlening kreeg het nog harder te verduren.

We halen alles uit de kast om deze pandemie met man en macht te bestrijden. Er wordt op geen euro gekeken om ervoor te zorgen dat iedereen zijn vaccin krijgt, dat iedereen op reis kan gaan, dat we zo snel als mogelijk naar een min of meer normaal leven kunnen terugkeren. Terzelfdertijd blijft een sector waar bepaalde ziektebeelden ook stilaan epidemische proporties beginnen aan te nemen, verstoken van de nodige financiële en structurele armslag, om onder meer drama's zoals met dit jong meisje het hoofd te kunnen bieden.

Onze beleidsmakers dragen hierin wederom een verpletterende verantwoordelijkheid. Hoelang gaan we nog onderscheid maken tussen een somatisch en een niet somatisch ziektebeeld in het kader van het algemeen welzijn van onze bevolking? Welzijn omhelst meer dan een bronchitis behandelen, of een appendix opereren, of een borstkanker behandelen.

Welzijn omvat ook aandacht voor aspecten die vaak niet af te lezen zijn op het gezicht van de mensen, op onzichtbare littekens die een mens dikwijls het ganse leven meedraagt.

Laten we dat vooral niet vergeten...

Dr. Wouter Van den Abeele

huisarts

MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.