De wijkergotherapeut: toekomstige case manager van chronische aandoeningen? (Dr. Marc Tomas, cardioloog)
BRUSSEL 01/07 - Zorg dragen voor chronisch zieken is een zeer complexe uitdaging. Dat is vooral toe te schrijven aan een snelle toename van comorbiditeit en de vergrijzing. Maar er zijn ook andere oorzaken. De medische richtlijnen zijn bijvoorbeeld gebaseerd op klinische studies, waarin men groepen scherp afbakent. Zo sluit men patiënten met meerdere aandoeningen uit voor onderzoek. Dat maakt de studieresultaten vrij artificieel en weinig bruikbaar voor de ‘gewone’ klinische praktijk.
Bovendien houden de richtlijnen enkel rekening met de klinische dimensie en niet met de sociale en economische context van de patiënt, wat ze nog brozer maakt.
Elke afzonderlijke patiënt is nochtans een geval apart. Bij de zorg moet men rekening houden met de omgeving en de prioriteiten die de patiënt zelf aangeeft.
Chronic Care Model vs. zorgversnippering
Iedereen kent het ‘Chronic Care Model'-concept, dat Wagner aan het einde van vorige eeuw ontwikkelde. Het pleit voor zorg op maat binnen een aangepast gezondheidszorgstelsel en voor een gecoördineerde, multidisciplinaire aanpak. In de praktijk past men die aanpak zelden toe. Onze versnipperde zorg, een slechte financiering en onvoldoende uitgewerkte begeleidingsprocessen liggen aan de oorzaak hiervan. Men hekelt al jaren de financiering per prestatie en het feit dat enkel artsen geneesmiddelen en paramedische behandelingen mogen voorschrijven. Beiden belemmeren de mogelijkheid tot geïntegreerde zorginterventies.
Wilt u de rest van dit artikel lezen?
Registreer gratis om toegang te krijgen tot de volledige inhoud van MediQuality op al uw schermen
