Getuigenis van een jonge arts: "Ik ben het kleine lichtje aan het einde van de gang"
Opinie
BRUSSEL 27/10 - Het is donker buiten. Het kantoor is leeg. Er is alleen het kleine lichtje aan het eind van de gang. En mijn stem, die zich verontschuldigt voor het feit dat ik zo laat terugbel, die voor de tiende keer vandaag uitlegt hoe een quarantaine werkt, die geruststelt, die tips en trucs geeft, die soms lacht. En vaak ook stilte, want luisteren is altijd belangrijker.
Soms is er muziek. Tussen de contacten met de patiënten door stel ik, op het ritme van folkmuziek, de gevraagde certificaten op: quarantaine, afwezigheid, ditjes en datjes, en dan nog een paar voorschriften voor de chronische patiënten. Je mag hen zeker niet vergeten, ook al maken ze zich vaak heel klein om je niet te storen.
Er is het licht van het computerscherm waar de medische dossiers openstaan, het ECG-scherm met pdf-bestanden die nog geklasseerd moeten worden - geen tijd -, echografieën die in de dossiers geïntegreerd moeten worden - geen tijd -, het scherm van mijn professionele gsm met een sms-bericht van een patiënt die me eraan herinnert dat ik iets vergeten ben - of geen tijd had -, het scherm van mijn privé gsm met berichten van familieleden - daarvoor neem ik altijd de tijd.
Vandaag heb ik mijn huis verlaten voordat de zon opkwam.
De telefoon ging 48 keer over.
De telefoon belde 27 patiënten op.
De voetstappen van 24 patiënten weerklonken in het kantoor. Ze hebben hun zorgen gedeeld, voor hun gezondheid, hun familieleden, de gezondheidssituatie, de politiek, de vrijheid, hun bedrijf, hun projecten, hun leven.
Soms zijn ze ook bekommerd om mij. "Wordt u niet gek, dokter ?" "Oh, zou dat iets veranderen, dan ? Ik denk dat ik dat al lang was voor de crisis begon." "Ja, maar wat als u op een dag genoeg krijgt van iedereen die klaagt?" "Luisteren naar mensen die klagen is een soort van definitie van mijn werk. En ik zal het nooit beu zijn om een praatje te maken met mijn patiënten."
De hele dag geruststellen. Herhalen dat mijn patiënten niet moeten aarzelen om contact met mij op te nemen, dat ze nooit bang moeten zijn om mij te storen. Ik schrik op omdat de telefoon in mijn handen overgaat terwijl ik een sms aan het schrijven was.
Eindelijk kan ik mijn colleges afwerken, want meer dan ooit hebben studenten behoefte aan spannende onderwerpen en enthousiaste docenten. Omdat het opleiden van de zorgverleners van morgen een vitale missie is vandaag.
Nog één telefoontje, niet meer dan eentje, en dan ga ik naar huis.
Ik ben het lichtje aan het einde van de gang.
En dat zal ik blijven zolang het nodig is."
Over de auteur
Dr Marie Hechtermans
Huis-en sportarts in Etterbeek.
Haar loopbaan omvat drie luiken: huisarts- en sportgeneeskunde, hogeschoolonderwijs en inzet op syndicaal gebied.
MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.
MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Deze opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.
