Bredere ablatie dan enkel isolatie van de longaders

Verslag van een sessie van de BHRM 2022

Waarom volstaat een isolatie van de longaders niet?

Isolatie van de longaders is de hoeksteen bij de behandeling van paroxismale atriumfibrillatie. Bij een persisterende atriumfibrillatie volstaat dat echter niet altijd. Bij een persisterende atriumfibrillatie zouden extraveneuze substraten en uitlokkende factoren immers belangrijker zijn dan bij een paroxismale atriumfibrillatie. Die laatste wordt uitgelokt door atriale extrasystolen uitgaande van een haard in de longaders. Bij een persisterende atriumfibrillatie is het dan ook wenselijk andere technieken te exploreren zoals het aanbrengen van extra ablatielijnen boven op isolatie van de longaders (lijn door het dak, mitralislijn, isthmus tussen de vena cava en de tricuspidalisklep), met name om een atypische flutter na ablatie te voorkomen, of isolatie van de longaders plus ‘posterior box isolation' (achterwand van het linker auriculum). Dr. Herzet : "Studies hebben immers aangetoond dat een persisterende atriumfibrillatie gekenmerkt wordt door golffronten en een structurele remodellering, die uitmonden in een heterogene geleiding. Maar volgens recente studies zijn er ook problemen in de voorkamerwand met micro- en macro-re-entryfenomenen tussen de verschillende lagen (epicard, endocard), waardoor die mechanismen complexer zijn. Dat bemoeilijkt ook de behandeling. Alles hangt immers van de histologische structuur en de remodellering van de linkervoorkamer. Ablatie van die kritieke segmenten is dan ook belangrijk bij de behandeling van patiënten met georganiseerde atriale ritmestoornissen."