Saturatie 80 of hoe het virus hem te pakken had…
24/12 - Sinds het begin van dit jaar schreef hij over de onzekere zekerheden van SARS-CoV-2, over de ACE2-receptoren en de besmettelijkheid van kinderen, over de vele behandelingen voor COVID-19 en hoe men de transmissie kan terugdringen. In oktober 2020 had het virus hem te pakken. Een terugblik op vier weken waarin deze medewerker samenwoonde met een micro-organisme van 100 nanometer met een enkelstrengs-RNA tegenover een complexe machine waarvan het genoom meer dan 3 miljard nucleotiden, antibacteriële en gesofisticeerde virale afweer bevat.
Die ochtend in oktober moest een ochtend zonder verrassingen zijn. Dat was buiten de drie cijfers van de thermometer gerekend: 37,3°C. A priori niks om zich ongerust over te maken. Tot 's avonds dezelfde thermometer 37,7°C aangaf. Een snelle check-up brengt geen smaakverlies, spierstijfheid, excessieve vermoeidheid noch hoest of andere symptomen aan het licht. Niks om zich ongerust over te maken. Tot vijf dagen later de koorts tussen 37°C en 39°C schommelde, samen met een verlies aan eetlust en ernstige asthenie. Het RT-PCR SARS-CoV-2-uitstrijkje was positief.
Bij opname in het ziekenhuis was er dyspneu zonder anosmie, dysgeusie, hoest of thoracale pijn. Een bloedgasmeting, laboresultaten en een thoracale CT-scan met matglasopaciteit bevestigen een hypoxemische SARS-CoV-2-infectie.
Onder de blikken van panda's
De dagen daarna is er een progressie van de infectie met meer pulmonale letsels, geschat op meer dan 50% van het parenchym, een negatieve evolutie naar een condensatie op het postero-bibasale niveau, een emfysemateuze bulleuze vernietiging van het dorsale segment van de rechterbovenkwab en het optreden van fibreuze veranderingen van het littekenvormingstype ter hoogte van de pulmonale apex. Er is sprake van een ernstige hypoxemie met een PaO2 van 72 mmHg, een reden voor opname op de dienst intensieve zorg.
De interieuraankleding van deze kinderafdeling die tot een dienst intensieve zorg voor Covid-19 was omgevormd, is niet minder interessant. Tekeningen van panda's die verschillende sporten doen versieren het platond. Ze houden me gezelschap.
Wat voel je onder Optiflow 100%, net voor intubatie?
Een betere zuurstofvoorziening, een verbeterde alveolaire werking, maar ook een gevoel van loskoppeling van de buitenwereld, een beetje alsof iemand de stroomstekker eruit heeft getrokken. Geen zin meer om te eten, om te drinken, om te lezen, om televisie te kijken, om sms'en uit te wisselen. Een leven dat verder gaat op het trage ritme van het uurwerk, op het ritme van de onderzoeken vroeg in de ochtend, de bloedafnames, de maaltijden en de kleine attenties van de familie (yoghurt, pralines, etc.) die moeilijk te verorberen zijn. Maar er is ook het ritme van de alarmen die weerklinken, dag en nacht, die toch wel bevestigen dat een ziekenhuis allesbehalve een kalme omgeving is...
En de menselijke contacten?
Menselijke contacten zijn beperkt tot gemaskerde en ingepakte schaduwen, waarmee men enkel communiceert met een blik achter de bril, op zoek naar een beetje betrokkenheid en empathie. Maar de sfeer leent er zich niet toe. Professionalisme neemt de bovenhand bij iedereen die probeert om helder na te denken over de onzekerheden waarmee ze worden geconfronteerd: de inflammatie verminderen, maar hoe en aan welke prijs? Intuberen of niet om deze opduikende ARDS meester te kunnen? Rekenen op laagmoleculair-gewichtsheparines ter preventie van pulmonale embolieën?
Gedurende deze tijd tikken minuten en uren verder. Slaap herstelt niet en de spierzwakte neemt toe. Enkele kinesitherapeuten komen langs om te doen wat ze kunnen maar het hart en het lichaam volgen niet...
Bye bye panda's
Na drie weken zijn er discrete tekenen van een positieve evolutie, met een daling van de inflammatoire merkers en de start van de afbouw van zuurstof. Het PCR-uitstrijkje is op de rand van positiviteit, de cytokinestorm rommelt niet, er is discussie over de anti-interleukines maar een normale IL-6-dosering maakt hier een einde aan. En plots is er een klik.
Op deze Covid-negatieve afdeling is de gang juist 40 meter lang. De uitdaging is om die af te leggen zonder zuurstof en met een blik op de saturatiemeter, onder het toeziend oog van de kinesitherapeut en van de pneumoloog. En dat gaat letterlijk en figuurlijk beter en beter. Buiten is het goed weer en ik heb zin om te ontsnappen.
Na vier weken volgt het ontslag uit het ziekenhuis, het weerzien, het eigen bed, eten dat meer smaakt, maar ook een oxygenerator, een regelmatige meting van de saturatie en een cardiopulmonale revalidatie in het ziekenhuis. Een controle CT-scan bevestigt de gunstige evolutie met een duidelijke regressie van condensaties en distories, een algemene betere ademdaling, ook op de aangetaste plekken.
Bescherm jullie!
Na zes weken is het herstel duidelijk, met dank aan de respiratoire kinesitherapie. Welkom in de privéclub van bevoorrechte ex-Covid-patiënten zonder gevolgen of symptomen op lange termijn. Veel vragen blijven onbeantwoord: wat is het niveau van de immuniteit? Hoe is de infectie gebeurd ondanks de maskers, handschoenen, handgels, et cetera? Niemand die het ooit zal weten.
Wat er ook van zij, bescherm jullie, en vergeet dat de effectiviteit van de maskers geen 100% is en dat in risicosituaties het voorzichtiger is om twee maskers tegelijkerheid over elkaar te dragen, ofwel een chirurgisch en een FFP2-masker of twee chirurgische maskers. Ook niet vergeten dat alle maskers min of meer bescherming bieden enkel en alleen als ze goed aan de neus en de omtrek van de mond zijn aangepast, wat bij het grote publiek niet steeds het geval is.
